done with semester 1081

no comments.

i am sitting...

i am sitting at a table of waves coffee at commercial drive. the afternoon sun is shining outside and the cherry trees blossom making me feel in spring. yet again time sped up and another year of studies, of life has passed. in the medieval times (at least in old-polish) they counted years in "springs". how many springs have passed since you were conceived? this is spring number 21 for me. but never before had i spent it on commercial drive trying to prepare myself to the best of my abilities for a statistics exam (i will try to post my notes later, they are pretty amusing). tomorrow i will write it, playing around with random variables, normal distributions and hypothesis tests. at 6.00 pm it all will have been done. painlessly, i hope. actually, i imagine it to be absolutely glorious feeling. the perspectives shall open up again. for fun times during the summer. and summer will be long this year. long and spontaneous.

until then.

george orwell - "animal farm"

i was disappointed with orwell's "animal farm" just because my expectations of it were enormous. i was hoping to read an original story, a metaphor offering a prototype for the mechanisms of a revolution. i was looking to discover a guidebook, a bible telling all the dos and don'ts of each revolutionary.

instead i read the history of the russian revolution. smaller scale, different country, different actors and seemingly universal context. not really. each character and each event appeared to have its counterpart in the real persons and occurrences in russia, throughout the first half of the century. at least this is how i saw it:

pigs=the bolsheviks; humans=capitalists; mr. jones=tzar; snowball=trotsky; napoleon=stalin; boxer=stakhanov; squealer=nkvd; the sheep=proletariat; mollie=intellectual elite who fled the soviet union; building the windmill=5 year plan etc.etc.

so it felt, really like revising russian history. but it must be said it was brilliantly written. "animal farm" must have had a huge impact on intellectual elite of the generation of my parents...

olga tokarczuk - "bieguni"

poniżej kilka interesujących cytatów, wycinków z książki autorstwa olgi tokarczuk. zachęcam do przeczytania, gdyż jest to książka o mnie. i w pewnym sensie napisana przeze mnie, chociaż pisarsko i życiowo nie dojrzałem jeszcze do napisania jej. ale pewnego dnia...

bieguni - odłam prawosławnych starowierców. odrzucali hierarchię kościelną, wierzyli, że świat jest przesiąknięty złem. uważali, że zło ma największą moc, gdy człowiek stanie w miejscu. jedynym sposobem ratunku przed złem jest podróż, ruch.

• ... mimo wszelkich niebezpieczeństw zawsze lepsze będzie to, co jest w ruchy, niż to co w spoczynku; że szlachetniejsza będzie zmiana, niż stałość; że znieruchomiałe musi ulec rozkładowi, degeneracji i obrócić się w perzynę, ruchome zaś - będzie trwało wiecznie

• widocznie brakowało mi jakiegoś genu, który sprawia, że gdy tylko przystanie się na dłużej w jakimś miejscu, zaraz zapuszcza się korzenie.

• kiwaj się, ruszaj. tylko tak mu umkniesz. ten, kto rządzi światem, nie ma władzy nad ruchem i wie, że masze ciało w ruchu jest święte, tylko wtedy mu uciekasz, kiedy się poruszasz. on zaś sprawuje rządy nad tym, co nieruchome i zmartwiałe, nad tym, co bezwolne i bezładne. ... więc ruszaj się, kiwaj, kołysz, idź, biegnij, uciekaj, gdy tylko się zapomnisz i staniesz, pochwycą cię jego wielkie ręce i zamienią cię w kukiełkę, owieje cię jego oddech cuchnący dymem i spalinami, i wielkimi śmietniskami za miastem. on zamieni twoją barwną duszę w małą płaską duszyczkę i będzie ci groził ogniem, chorobą i wojną, będzie cię straszył, aż stracisz spokój i przestaniesz spać. oznaczy cię i wpisze w swoje rejestry, da ci dokument tego upadku. zajmie ci myśli nieważnymi rzeczmi, co kupić, a co sprzedać, gdzie taniej, a gdzie drożej. będziesz się odtąd martwić drobiazgami - ceną benzyny i jak ona wpłynie na spłatę kredytu. będziesz przeżywać każdy dzień boleśnie, jakbyś żyła za karę, lecz kto popełnił zbrodnię i jaką, i kiedy nie dowiesz się nigdy. ... bo wszystko co ma swoje stłałe miejsce w tym świecie, każde państwo, kościół, rząd ludzki, wszystko, co zachowało formę w tym piekle, jest na jego usługach. wszystko, co określone, co odtąd-dotąd, co ujęte w rubryki, zapisane w rejestrach, ponumerowane, zewidencjonowane, zaprzysiężone; wszystko co zgromadzone, wystawione na widok, zaetykietowane. wszystko co zatrzymuje: domy, fotele, łóżka, rodziny, ziemia, sianie, sadzenie, doglądanie jak rośnie. planowanie, czekanie na rezultaty, wykreślanie rozkładów, pilnowanie porządków. dlatego odchowaj dzieci, skoro już nieopatrznie je urodziłaś, i ruszaj w drogę; pochowaj rodziców, skoro niebacznie powołali cię do istnienia - i idź. wynieś się daleko, poza zasięg jego oddechu, poza jego kable i przewody, anteny i fale, niech cię nie namierzą jego czułe instrumenty. ... kto się zatrzyma - skamienieje, kto przystanie, zostanie przyszpilony jak owad, jego serce przebije drewniana igła, jego ręce i stopy będą przedziurawione i przybite do progu powały. ... tak właśnie zginął ten który się zbuntował. został pojmany, a jego ciało przybito do krzyża, unieruchomiono jak owada, na pokaz dla oczu ludzkich i nieludzkich, ale zwłaszcza dla nieludzkich, te bowiem najbardziej lubują się w każdym przedsatawieniu; nie dziwota, że je odtwarzają co roku i celebrują, modląc się do martwego ciała. ... to dlatego tyrani wszelkiej maści, piekielnie słudzy, mają we krwi nienawiść do nomadów - to dlatego prześladują cyganów i żydów, to dlatego przymusowo osiedlają wszystkich wolnych ludzi, naznaczają adresem, który dla nas jest wyrokiem. ... chodzi im o zbudowanie zastygłego porządku, o uczynienie upływu czasu pozornym. o to, żeby dni stały się powtarzalne i nie do odróżnienia, o zbudowanie wielkiej machiny, w której każde stworzenie będzie musiało znaleźć swoje miejsce i wykonywać pozorne ruchy. instytucje, biura, pieczątki, okólniki, hierarchia i szarże, stopnie, podania i odmowy, paszporty, numery, karty, wyniki wyborów, promocje i zbieranie punktów, kolekcjonowanie, wymienianie jednych rzeczy na drugie. ... przyszpilić świat za pomocą kodów kreskowych, każdej rzeczy dać etykietę, niech będzie wiadomo, co to za towar i ile kosztuje. niech ten obcy język będzie nieczytelny dla ludzi, niech go czytają maszyny i automaty, niech nocami w wielkich podziemnych sklepach robią sobie odczyty własnej kreskowej poezji. ... ruszaj się, ruszaj. błogosławiony, który idzie.
  

• wiesz że tutaj nie ma mowy o czymś takim. tradycja nie sprzyja podobnym pomysłom, do tego dochodzi wrodzony brak skłonności do jakiejkolwiek refleksji moich (wciąż jeszcze twoich?) rodaków. zwykle tłumaczy się to bolesną historią, która zawsze była dla nas niełaskawa, wyprowadzała nas w pole - może stąd nazwa kraju? po największym entuzjazmie przychodziła zawsze zapaść - i stąd ustalił się, jako norma, jakiś poziom lęku i braku zaufania do świata, wiara w zbawczą moc silnych reguł i jednocześnie skłonność do niepodporządkowania się temu, co się samemu wymyśliło.

nie wiem dlaczego olga tokarczuk przemówiła do mnie swoją książką. czy dlatego że obydwoje dzielimy ten gen (albo jego brak), który nie pozwala nam się nigdzie osiedlić? obydwoje czcimy potajemnie biegunizm, jesteśmy połączeni jakąś tajemniczą wstęgą tej sekty? czy może dlatego że obydwoje studiujemy (studiowaliśmy) psychologię i patrzymy na świat przez ten właśnie pryzmat? czy po prostu dlatego, że obydwoje staramy się wyrazić swoje myśli po polsku, po starosłowiańsku?

?

samotna wyprawa narciarska na górę grouse

12 kwietnia to przedostatni dzień w sezonie narciarskim na grouse. szkoda, bo śniegu jest spokojnie na jeżdżenie do maja. ale cóż, kontrakty, ubezpieczenia, naprawy, umowy etc. etc.

pojechałem sam, gdyż nikt z moich znajomych nie chciał jechać. albo już posprzedawali sprzęt, albo byli w zbyt wiosennym nastroju na narty, albo się uczyli do egzaminów. przeróżne wymówkowanie się. ja byłem jednak zdeterminowany i pojechałem sam. nie żałuję, bo był to dzień pełen medytacji i refleksji. zresztą jak każda samotna podróż, wyprawa czy zwykłe przemieszczenie się. mogę się w stu procentach przistoczyć w grzegorza-obserwatora, grzegorza-poszukiwacza, grzegorza-liścia-na-wietrze.

zjadłem śniadanie o 8:00 - tosta z awokado, zrobiłem sobie kilka kanapek, zapakowałem się i jazda! autobus 135 do zajezdni w kootney, potem 130 do phibbs i wreszcie 232 na górę grouse. właściwie na podnóże góry grouse. z domu około dwóch godzin, ale po drodze napiłem się kawy i czytałem książkę olgi tokarczuk pt. "bieguni" (do której z pewnością jeszcze na blogu wrócę).

około 10.30 kupiłem sobie karnet na cały dzień i ustawiłem się w kolejce do gondoli. conajmniej na 2 godziny stania, zupełnie jak w polsce, pomyślałem. chyba zbytnio już się przyzwyczaiłem do jeżdżenia bez kolejek. ha! ale dzisiaj był to wyjątek na kompleksie grouse, gdyż organizatorzy byli zmuszeni uruchomić starszą gondolę (ja wiem, z lat 50tych?). postałem więc, pogadałem z pięknymi pannami roznoszącymi napoje energetyczne sfrustrowanym i oburzonym narciarzom i snowboardzistom.

kiedy w końcu dostałem się na górną stację kolejki (około 1100 m. n.p.m; piszę "około" bo nigdy nie wiadomo czy dobrze przekalkulowałem z ichniejszych stóp), wziąłem głęboki wdech. jestem. świeci słońce, leży śnieg, cisną buty. jestem!

na grouse są tylko dwa wyciągi krzesełkowe, ale możliwości zjazdów absolutnie niesamowite. jakieś piętnaście tras zjazdowych, różnych trudności. zielone - najłatwiejsze, na rozgrzewkę. niebieskie - których się zwykle trzymałem, no i czarne - muldziaste, spadziste, lodziaste. widoczność była nieograniczona. widać było całe większe vancouver, wyspę vancouver i nawet słynną górę baker w stanie washington (u.s.a.). zrobiłem masę zdjęć i z pewnością kilka się pojawi w niniejszym wpisie.

każdy zjazd i wjazd był dla mnie czymś ekstatycznym. czułem się absolutnie bezbrzeżnie wolny tak jakby wszystkie moje problemy i troski zostały poniżej granicy śniegu. łykałem każdy promień słońca i każdy powiew wiatru zachłannie, do porzygania. jeszcze! jeszcze nie chowaj się, słoneczko. jeszcze nie.

od czasu do czasu zagadałem do kogoś, albo ktoś do mnie zagadał. spotkałem jakąś polską rodzinę z sokołowa lubuskiego. imigranci przez dziurawy mur berliński. są tu siedemnaście lat. ale dzieci nie mówią po polsku. rozumieją, ale są dziwnie zawstydzone dołączać literę "z" do innych spółgłosek i wymawiać: "sz", "cz", "rz" itd. szkoda, powiedziałem temu ojcu. on odpowiedział, że szkoda. ale tu się żyję łatwiej. opowiedziałem mu trochę mojej historii, ale się skończył wyciąg i się pożegnaliśmy. czy ja też chcę po prostu "łatwiej"?

innym razem zatrzymałem się w takim kiosku przy trasie co się specjalizuje w ogonach bobra. to tylko taka nazwa, bez paniki. ciasto pączkowe uformowane w podobny kształt wypełnione nutellą, cynamonem, musem jabłkowym, albo czymkolwiek sobie tylko wymyślisz i zażyczysz. klient nasz pan! tam też zasłyszałem język polski. dwie kobiety, w wieku mojej matki rozmawiały. wypiąłem się z nart, tych moich dwu metrowych rossignoli i poszedłem zamówić herbatę. rozsiadłem się przy stoliku zaraz obok i zacząłem obierać pomarańczę. od razu zorientowałem się, że się pomyliłem. kobiety nie rozmawiały. one trajkotały. kobitki-trajkotki. trajkotanie różni się od rozmowy tym, że rozmowa to forma dialogu, a trajkotanie to dwa równoległe, czasem nachodzące się monologi. nie zdradziłem się, że rozumiem o czym trajkoczą, nałożyłem okulary przeciw słoneczne i powoli obnażałem ekwadorską pomarańczę.

słuchało się ich jak audycji radiowej. i muszę przyznać, że było do dosyć przyjemne i kojące usłyszeć język polski. nasłuchałem się o paniach bożenkach, wierze katolickiej, buddyźmie, dietach-cud, wierze w siebie itd. itp. generalnie nic ciekawego się nie dowiedziałem. tylko od czasu do czasu wrzucały tam jakieś makaronizmy typu: "who cares?" albo "you know what i mean?" niczym ciocia z ameryki tyle że z ewidentnym wschodnioeuropejskim akcentem. raz prawie się wydałem i omało nie parsknąłem śmiechem. posłuchałbym jeszcze trochę, ale pani poszły "siusiu". tak powiedziały! na cały głos: "grażyna, teraz idziemy siusiu"...

potem jeszcze raz je spotkałem pod wyciągiem. cały czas trajkotały.

niedługo po tym, o 7:30 zjechałem na dół i wróciłem promem do domu. obejrzałem się w lustrze. spaliłem się, jasna cholera. jestem dosłownie czerwony jak burak. mariam, moja współlokatorka skwitowała wszystko tymi słowami: "ha-ha, biały człopczyk się spiekł na słońcu" i nie miała wcale nic złego na myśli. po prostu rozmedytowałem się.

what now? 10 days left

i haven't been thinking much about academics since the classes finished. it's a state blissfulness and carelessness. well, at least it was for those couple of days. i am still haunted with one exam in the coming perspective. saturday, 19th april. statistics. but after that there's apocalyptica's concert and a plane to frankfurt waiting for me.

parktown fc: celebration in the pub

the bhoys chanting in the pub. not drunk yet. it got worse. ;-)

parktown fc: historia mistrzostwa

parktown fc 2008 w górnym rzędzie stoją (od lewej): chris attadia, davin gable, rob sing, john farrelly, mike farrelly, mason foulkes. w dolnym rzędzie (od lewej): grzegorz więcław, nick bertoia, kevyn lee.

wyniki: rozgrywki grupowe

25 styczeń 2008, 15:30

pas: 1
parktown fc: 3

pierwszy mecz. chris zapoznał mnie z drużyną. chłopaki grają razem od czasów podstawówki. zawsze mieli dobrą drużyną, ale brakowało im bramkarza w rozgrywkach na sfu. oto i przybyłem ja. zaczęła się walka o tytuł.

1 luty 2008, 15:00

big bang: 2
parktown fc: 6

big bang to drużyna koreańczyków. na początku trochę się ich obawialiśmy. i słusznie. do przerwy było tylko 1-2. ale parktown fc gra szybką, składną piłkę i wygraliśmy ten mecz na wytrzymałość.

8 luty, 2008, 15:40

the policy: 1
parktown fc: 6

to mógłby być dla nas mecz towarzyski, bo wielu naszych znajomych grało po przeciwnej stronie. bez specjalnego wysiłku ograliśmy the policy 1-6.

15 luty, 2008, 15:00

t&t's granatos: 3
parktown fc: 3

jedyny mecz w ciągu całych rozgrywek którego nie wygraliśmy. dobra drużyna, ale mecz był brudny. dużo fauli, kilka żółtych kartek (co w halówce oznacza 2 albo 5 minut kary). przegrywaliśmy 2-0, żeby w końcu wyjść na 2-3 i w końcówce dać sobie odebrać zwycięstwo. żadna ze stron nie była zadowolona z remisu. ale to t&t's granatos jeszcze wróciliśmy.

22 luty 2008, 15:40

showtime: 1

parktown fc: 7

drużyna organizatorów rozgrywek. wynik wysoki, gdyż showtime nie był w pełnym składzie.

29 luty 2008, 15:00

jeffticles: 0

parktown fc: 3

jeffticles to dobra, zgrana drużyna. dwa kole w przeciągu pierwszych dwóch minut ustawiły mecz. w drugiej połowie zanotowałem kilka ładnych parad bramkarskich.

7 marzec 2008, 15:00

the fighting sieves: 1
parktown fc: 2

mecz-nerwówka o drugie miejsce w tabeli. chociaż the fighting sieves to ligowe średniaki, o mało co nie daliby nam łupnia. pod koniec pierwszej połowy nasza obrona zaspała i dwóch zawodników the sieves znalazło się sam na sam ze mną. bez szans. na przerwę schodziliśmy 1-1. dosyć szybko udało nam się doprowadzić do prowadzenia, ale gra się nie kleiła i generalnie był to zły zwiastun przed playoffami. t&t's granatos wyprzedzili nas w tabeli ilością strzelonych bramek.

tabela po rozgrywkach grupowych

TEAM	GP	W	L	T	D	L10	SRS	PTS	GF	AVG	GA	AVG	PCT
iranian snipers/gondeh	7	7	0	0	0	7-0-0	31	21	67	9.60	13	1.90	1.000
t& t's granatos	7	6	0	1	0	6-0-1	29.5	19	41	5.90	12	1.70	0.905
parktown fc	7	6	0	1	0	6-0-1	33.5	19	33	4.70	9	1.30	0.905
shut up and dance	7	6	1	0	0	6-1-0	34.5	18	32	4.60	10	1.40	0.857
pas	7	5	2	0	0	5-2-0	33.5	15	27	3.90	10	1.40	0.714
showtime	7	5	2	0	0	5-2-0	34	15	27	3.90	16	2.30	0.714
desmesh	7	4	2	1	0	4-2-1	33	13	37	5.30	29	4.10	0.619
hawks	7	4	2	1	0	4-2-1	29	13	29	4.10	22	3.10	0.619
jeffticles	7	3	4	0	0	3-4-0	34	9	28	4.00	23	3.30	0.429
the policy	7	3	4	0	0	3-4-0	33.5	9	12	1.70	25	3.60	0.429
steeze patrol	7	2	4	1	0	2-4-1	35	7	8	1.10	25	3.60	0.333
the fighting sieves	7	2	5	0	0	2-5-0	27.5	6	15	2.10	18	2.60	0.286
corn flakes	7	2	5	0	0	2-5-0	33	6	22	3.10	43	6.10	0.286
individuals	7	2	5	0	0	2-5-0	35	6	13	1.90	44	6.30	0.286
warriors	7	1	5	1	0	1-5-1	33	4	4	0.60	32	4.60	0.190
al-sokoor	7	1	6	0	0	1-6-0	35	3	4	0.60	24	3.40	0.143
big bang	7	1	6	0	0	1-6-0	32	3	12	1.70	33	4.70	0.143
bye	0	0	0	0	0	0-0-0	0	0	0	0.00	0	0.00	0.000
cac united	7	0	5	0	2	0-5-0	28	-2	12	1.70	35	5.00	0.000

wyniki: playoffy

1/8 finału: 14 marzec 2008, 15:00

individuals: 0
parktown fc: 15

jedna z najgorszych drużyn w lidze. wypunktowaliśmy ich niemiłosiernie. aż mi chłopców żal było. w drugiej połowie, przy stanie 10-0 wyszedłem z bramki. koledzy z drużyny mieli niezły ubaw, bo celem nie było już po prostu strzelenia gola. zabawa polegała na asyście przy moich golach! no chyba że strzał byłby "sexy". jedyny mecz w którym strzeliłem bramkę.

ćwierćfinały: 28 marzec 2008, 15:00

steeze patrol: 2
parktown fc: 6

panowaliśmy nad piłką i kontrolowaliśmy sytuację przez całe 40 minut. wynik powinien być dużo wyższy. pod koniec jeden z zawodników steeze patrol podbiegł do nas i powiedział, że jesteśmy jedyną 'białą' nadzieją na irańską plagę (irańczycy dominują tę ligę od kilku ładnych lat).

półfinały: 5 kwiecień 2008, 16:30

t&t's granatos: 1
parktown fc: 3

brzydki mecz. bardzo brzydki. w piątej minucie t&t's granatos strzelają bramkę na 0-1, ale zaraz po tym jeden z ich zawodników dostaje czerwoną kartkę i schodzi z boiska. to za czyn "a la zidane". cały mecz był agresywny, bardzo brutalny. kartki t&t's zdecydowanie nam pomogły go wygrać. dużo niepotrzebnych dyskusji z arbiterem i menedżerem ligi. 6 minut przed końcem drugiej połowy menedżer decyduje się przerwać mecz po kolejnym brutalnym wejściu jednego z graczy t&t's. wygrywamy i przechodzimy do finału. a t&t's? jeszcze długo potem zgłaszali pretensje do organizatorów, chcieli się odwoływać, a niektórzy nawet prowokowali nas do bójki. my zachowaliśmy stalowe nerwy. john farrelly stwierdził, że to była raczej próba charakteru. z piłką ten mecz nie miał zbyt wiele wspólnego.

finał: 5 kwiecień 2008, 17:45

iranian snipers/gondeh: 3
parktown fc: 7

oto i stajemy na przeciw niepokonanych persów. jednak mecz finałowy zaczął się fatalnie. obrońcy zostawiali zbyt dużo miejsca, a irańczycy grali z nami jak "w dziada". jeden z pierwszych strzałów przeleciał mi pod lewym ramieniem. 0-1, piłka wpada do bramki, tak zwany "zając". pierwsza bramka za którą ponoszę pełną odpowiedzialność. ale gramy dalej, chociaż gra nam się nie klei. stwarzamy sytuacje, ale nie strzelamy na bramkę. nie upilnowany rzut rożny i zrobiło się 0-2. zaraz potem irańczycy wyszli dwa na jednego i w 10 minut zrobiło się 0-3. słyszałem za moimi plecami masona który przeklinał, że będziemy drudzy. wtedy powiedziałem sobie, że żadna piłka już nie wpadnie do mojej bramki. byłem jak tomaszewski. wprowadzałem się w trans. i zacząłem bronić bajecznie. nieprawdopodobnie. przed przerwą gdyby nie ja moglibyśmy przegrywać już 0-6. dobra gra w destrukcji dała chłopakom czas na poukładanie gry w środku pola. parktown znowu zaczynał się rozpędzać, grać szybko, z pierwszej piłki. w 15 minucie mike farrelly przepięknie płasko dośrodkował i chris wpakował piłkę do bramki. zrobiło się 1-3. w ostatnich sekundach pierwszej połowy mike znowu zdecydował się na strzał. tym razem z ostrego kąta. po rękach bramkarza ku niedowierzaniu wszystkich wpadło do siatki! 2-3. jedzimy dalej. w przerwie mason, nasz kapitan, wyciągnął z plecaka pomarańcze, "na pożywienie" się. może to te pomarańcze zadziałały jako nasz doping? nie wiem, wszystko działo się zbyt szybko. jednak od gola mike'a na wiedziałem że ten mecz jest nasz. nie miałem żadnych wątpliwości. w drugiej połowie broniłem wybornie, nieprawdopodobnie wręcz. wyciągałem się na wszystkie strony. a irańczycy rozzłoszczeni atakowali z furią. jednak to my strzelaliśmy bramki. 3-3, 4-3, 5-3, 6-3 i w końcowych minutach davin postawił kropkę nad i: 7-3. cała drużyna stanęła na wysokości zadania. i szczerze mówiąc to byliśmy jedyną prawdziwą drużyną w lidze. pozostałe to były po prostu zlepki lepszych lub gorszych piłkarzy. zwyczięstwo jak najbardziej zasłużone. poniżej zdjęcia z pucharem. w nagrodę dostaliśmy kupony warte 100$ do uniwersyteckiego pubu i koszulki mistrzowskie. 100$ poszło na piwo, a my balowaliśmy i śpiewaliśmy do trzeciej nad ranem:
"partktown always win it... parktown always win it..."

wizyta maruszki w kilku zdjęciach

podpisy do zdjęć:
1. totem indiański w parku stanleya (vancouver). pedałuje się brzegiem oceanu dookoła tego wspaniałego rezerwatu przyrody.
2. demonstracja solidarności z tybetem i tybetańczykami, vancouver, 22.03.2008.
3. kanadyjska bandera na promie z tsawwassen do swartz bay.
4. podobnie jak w londynie, autobusy w victorii są dwupoziomowe! numer 70 zabiera nas do centrum.
5. pearson college na tle zatoki. jaka udana wizyta!

the visit to pearson college

the experience of pearson college could be summarized in just couple of words; quoting my thai friend neung would say: "it is same, same, but different".

joy and carelessness: playing football on an tarmac field in the rain.

confusion: a presentation on tibet by one of the chinese students.

beauty: the bay and white sails in the marina.

surprise: quietness and stillness on a saturday night (but no, we did not stay sober).

delight: the cafeteria food (just kiddin', but it was better than in norway).

hope: it is all within in me; the colleges live their own lives and breathe at their own pace. the change after the experience of uwc is in me! the world has stayed the same. and in that there is hope for this moment and for the future.

vancouver: panoramas

a month to go

that's right. in a month i am flying out of here for at least a year and a couple of months. there's still so many things to do which will preoccupy me before the departure, for sure. couple of essays, assignments and exams. but it's all fineeeee, as the might mf would say. i am determined to land in europe. soon.

playin' with a new camera

the world is dangerous place

i went to the meeting for the future exchange students (yes, i am going for an exchange to universiteit van amsterdam. yes, it is fantastic). it was a day long, chilled meeting with the administrative staff, former exchange students and some counselors. what did they talk about? well, about the wide dangerous world. i maintained a subtle smile on my face throughout the entire meeting. apparently, in italy when in trams you gotta hold onto your wallet, cause otherwise you get robbed. while abroad don't eat cheese or any dairy products for they are pasteurized and your stomach won't be able to take them. wtf? how can you tell something like that to somebody who is going for an exchange in france!? they probably go there to eat baguettes with brie and drink wine. furthermore, the counselor advised the women to bring the birth control pills and condoms testified in canada, because in europe they don't have any or perhaps somebody is purposefully making holes in them. oh, and watch the ticks in hungary (as if there were no ticks around here, let alone the bears).

so the message was: anywhere outside vancouver is dangerous and sketchy, be prepared. but, hey, otherwise have fun! [and have a walk through east hastings before you go].
very north american tactics of inducing fear. why do they like inducing fear in their people?
is it the only means of communicating common sense?

pictures from work (zdjęcia z pracy)

go and...

i have reached this point of the semester when i can hear myself gasping. seriously. literally and metaphorically. i am trying my best to use the frontal cortex of my brain (specific for higher mental functions of humans) to plan my last month here. it mainly consists of the phrase: "go and..." here is some examples:

• go and pay the phone bill
• go and deal with the outstanding fees on the go.sfu account
• go and finish the essay
• go and do the homework
  
• go and cook some dinner (so you don't collapse)
• go and talk to the international adviser (well, that's actually not so bad ;-) )
• go and take a shower
• go and talk to the professor
  
• go and drink some coffee
• go and work an 8-hour shift
• go and call the parents
• go and don't forget somebody's birthday
• go and meet person X in place Y at time Z
• go and don't stumble
• go and don't stop
• go and go and go and go and go
• etc. etc.

everything is "on the go". even coffee, which pisses me off

* * *

siedzę właśnie na balkonie w koszulce z krótkim rękawem. bose nogi. świeci piękne wiosenne słońce na niebie pełnym rozmytych stratusów. autentycznie pachnie wiosną. mimo całego zamieszania z globalnym ociepleniem etc. wiosna jeszcze przychodzi w tym roku. to dobrze.

w głośnikach pozytywnie grają "the doors".

na kolanach trzymam talerz pełen sałatki z łososia (przepis jest bardzo prosty: zebrać pomidory, paprykę w dwóch kolorach, sałatę, ogórka, łososia w puszce, oliwę z oliwek, ocet winny, pieprz i sól. składniki pokroić i wymieszać. e voila! efekt oszałamiający), a w szklance woda z kranu, bo taka najlepsza tutaj. zaraz jak tylko opuszczę pióro, podniosę widelec i zjem to co sobie przygotowałem.

razem z łososiem pożywi mnie słońce.

i gdyby największy filozof na świecie, mędrzec nad mędrcami podszedł do mnie w tym właśnie momencie i zapytał mnie jaki jest sens życia, odpowiedziałbym bez najmniejszego wahania. sensem życia jest ta sekunda, ta chwila, to popołudnie słoneczne, sałatka z łososia i muzyka "the doors".

on moral education

i decided to share this paper i have written for education220. it's pretty good stuff; i.e., i haven't been so pleased with a paper for a while. here it comes:

There are methodological flaws in the North American system in dealing with crime, violence and other deviant behaviors. Predominantly, focus is on fighting the outcomes of the undesired behaviors, instead of their causes. For instance, police forces are expanded to fight gangs, drug-trafficking and prostitution; criminals are convicted and put into prison. It is relatively easier to do, but has no long-term implications. Preventative measures, such as education, are to large extent neglected. Therefore, not surprisingly, the rates of crime and violence are steadily on the rise in United States and Canada since 1960s (Statistics Canada, 2004; The Disaster Center, 2006)*.

Believing that every member of a society desires to live in a moral environment, the following paper proposes introducing moral education into North American school curricula. A carefully designed program could become a very powerful means to create better societies through raising morally conscious and responsible citizens. The paper discusses ideological reasons for such a reform and points to its potential applications.

There are firm theoretical grounds for teaching morality in schools at all levels (e.g., Piaget, 1932[1997]; Ikemoto, 1996; Nucci, 2000; Bandura & McDonald, 1963). Contrary to what people had believed at various times in the history, immorality is not innate (Berk & Shanker, 2004). There is no such thing as the original sin in a DNA code. Nobody is born a bad person; a burglar, a rapist or a gang member. People rather become such characters due to, broadly speaking, situational and educational factors. Hence, importantly, learning becomes of crucial importance in acquisition of moral reasoning.

Generally, the earlier learning takes place the better. It is true about a whole wide range of skills, but it is especially evident in terms of language acquisition (Pearson, 2007). In fact, there is a great parallel between the acquisition of language and that of social and moral reasoning: neither of the skills are innate, yet the newborns certainly posses the capacity to attain them. The change may occur with an intervention of the adult (Piaget, 1932[1997]) and appropriate stimulation is critical as the acquisition is taking place gradually. The parents’ input builds a foundation to expand vocabulary and make sense of grammar, but it is the school that teaches children to read and write. Without a certain degree of schooling, literacy may be incomplete or even impaired. Similarly, without an appropriate input, social and moral reasoning skills may develop in deviant and detrimental ways.

Acquisition of moral reasoning, requires not only experience of appropriate social planes, but also sufficient levels of biologically restricted cognitive maturity (Piaget, 1932[1997]). Nonetheless, consistently with theories of Lev Vygotsky (for general review, please refer to Berk & Shanker, 2004), socialization is the most important process in development of human-specific higher mental functions, such as language or moral reasoning. Thus, it is socialization that shapes the child’s general idea about the world, including the sense of morality.

The main problem of the current situation with the socialization of morality is diffusion of responsibility. Who exactly is responsible for children’s moral development: parents, teachers, spiritual leaders or perhaps children themselves? The society awaits the young people to become moral and well adjusted citizens, but at the same time is conservatively reluctant to teach them these skills. Alluding to the language acquisition metaphor, it is as though the parents did not send their children to school, believing that they themselves would learn to be fully literate. It can happen, but is rather unlikely. Thus, how can we even expect the citizens to be moral, if they have only limited opportunities to explore the nature of morality, moral judgment and moral reasoning?

The school is an institution which could readily take the responsibility to promote the development of ‘moral literacy’ for several reasons. Children spend about ¼ of the day at school, which after sleep is probably the most time-consuming activity for approximately twelve years of their lives. Thus, the school shapes and socializes children like no other person or institution. It is also a reasonably good model of the society and experiences gained at school give the child a concrete idea of how the world functions. In a group of peers, social relations completely change and the children continually gain more and more autonomy from parents and other adults (Piaget, 1932[1997]).

Furthermore, it has been demonstrated that moral development can be altered by modeling and social learning (Bandura and McDonald, 1963; Bandura, 1969). Interaction with teachers and peers already is an informal, intuitive type of moral education. However, modern educators need to consciously become appropriate role-models. Through fostering mutual respect and understanding of morality of cooperation, the teacher will not only accelerate, but also deepen the maturity of moral reasoning (Piaget, 1932[1997]).

Curriculum-based moral education is a brilliant way to facilitate child’s moral development, but is not its only benefit. Classroom moral education creates a friendly community and improves general academic standards (Ikemoto, 1996).

All the above mentioned arguments suggest that children are ready to learn whatever they are taught. If they are taught mathematics, they are very likely to become mathematicians. If they are taught morality, they are to become moral citizens. Nonetheless, this argument might meet with an opposition from some parents and religious institutions.

In North American multicultural societies, religious and ethic minorities could feel threatened that morality taught at school will contradict the teachings of their religion or culture. However, the research clearly distinguishes between moral and social conventions (Turiel, 1983 as quoted in Nucci, 2000) suggesting that moral conventions are fairly universal across religions and cultures. The curriculum-based moral education ought to teach universal moral conventions.

Specific religious moral conducts (e.g., Ten Commandments of Judaism and Christianity or Five Pillars of Islam) are usually rigid, dogmatic, impractical and rarely explained. The contemporary world and everyday decisions are not as black-and-white as they may seem to the child (Kuhmerker, 1991). She needs to understand that rules are created and demand a subjective interpretation (Piaget, 1932[1997]). For example, according to the 5th commandment (Thou shalt not kill) killing is immoral. However, how moral is the capital punishment (Kieslowski & Piesiewicz, 1989) or killing in defense of one’s daughter?

Traditionally, family was another institution responsible for socializing morality. Unfortunately, in the world today average North American parents do not have adequate time for their children. They have extended working schedules and the divorce rate is high (Statistics Canada, 2006). Supporting moral development needs time, effort, commitment and patience from the adult’s side. Although the parents want to bring up their children the best they can, many of them hold conservative misconceptions of moral education and commit basic mistakes. Piaget (1932[1997]) calls parents “poor psychologists” (p.191) who provide their children with a rather controversial moral training, promoting the morality of constraint rather than morality of cooperation. Furthermore, an average parent usually only increases child’s mental confusion through imposing contradicting rules and often providing no explanations for them.

The collaboration between the parents and teachers in moral upbringing of the child is the most desirable. Ideally, moral education at school should only reinforce what is taught at home (Ikemoto, 1996), but for many children the curriculum-based moral education may be the only one they will ever get. We cannot make sure that all children are getting the same quality of upbringing at home, but we can at least provide a similar quality of education.

Importantly, teaching morality in schools will not replace the traditional institutions (the family and religion) which have socialized morality. The ultimate goal of all moral educators is to help the child to become a better person and an adjusted citizen. A universal moral education in school will promote the moral welfare of the entire society, but will not deny the influence and access of family and religion to the child.

There are examples which North American educators and policymakers could follow in creating the moral curriculum. Japan has a long tradition of teaching morality in school. Universal moral conventions, such as respect for humanity, independence, problem-solving, equality, democratic government and good workmanship are promoted (Ikemoto, 1996).

How does it translate into practical terms? Japan has only 1.3 robberies and 1.1 murders per 100,000 people, while the United States has 233 and 8.7 accordingly (Crime in Japan, n.d.). Of course, the issue is more complex and there are additional variables adding to such significant differences (e.g., strict gun regulations in Japan). Nonetheless, Ikemoto (1996) points to curriculum-based moral education as the most important preventative method of fighting crime, violence and other deviant behaviors.

Therefore, teaching morality in North America could be teaching respect for life (Ikemoto, 1996), fostering development of empathy and perspective taking abilities (Piaget, 1932[1997]; Roots of Empathy, 2006) and also transmitting social and communications skills. Teaching such morality is free of religious and cultural biases and definitely falls under the category of universal moral conventions.

According to Nucci (2000), the curriculum-based moral education could rest upon four universal aims: (1) to develop the student’s abilities to reflect morally on their own social life and the structure of the society, (2) to engage in moral decision-making with examples relevant to everyday contexts, (3) to facilitate integration of general moral understanding with the student’s self-conception, and finally (4) to stimulate the capacities to act as moral agents and ethical leaders. Hence, the ultimate aim of modern moral education is not teaching children any specific rules, but rather general and universal guidelines upon which they can build their own sense of morality and interpret the existing rules.

In the long-run, promoting the understanding of the rules is far more successful than forcing them. Thus, the path to moral maturity is greatly a question of gradual acquisition, not one-time learning. Through cooperation, sympathy and reciprocity, moral educators need to use the above mentioned guidelines to create an atmosphere of trust and mutual respect within the classroom. Children attain a more in-depth understanding of concepts through peer discussion than through hierarchical indoctrination (Piaget, 1932[1997]).

There are already existing classroom-based programs which assist the child in moral development. Roots of Empathy (2006) has a main purpose of promoting development of children’s emotional literacy and empathy. Increasingly popular in elementary schools across Canada, Roots of Empathy has shown to be strikingly effective in reducing levels of aggression and violence among school children while increasing social, emotional and moral skills. Nucci (2000) proposed an active Discovering Ethical Leadership (DEL) seminars for middle school children to promote empathy, concern for others’ welfare, and a general regard for moral norms, and healthy respect for authority.

Older children may discuss Kohlberg-like dilemmas (see Kuhmerker, 1991) in contexts of their everyday lives. Also dilemmas posed in relevant movies, for instance, Kieslowski and Piesiewicz’s (1989) Decalogue could be discussed and justified.

The above mentioned examples are only several suggestions for curriculum-based moral education. It is a very important, but sensitive project. It needs to be carefully designed by education professionals to suit cognitive and social levels of child’s maturity. Consistently, this paper is not calling for an educational revolution, but a carefully planned educational evolution. It has depicted theoretical frameworks in which universal moral conventions could be taught. In fact, there is enough of theoretical grounds on development of moral reasoning to apply it into a real-life, North American setting. We have the tools. Now we need the courage and determination to commit to this project.

*I do not include the references. If you are interested in them, please feel free to contact me.

guru kieślowski przemawia o amerykańskim świecie

cytat

zasłyszane z filmu krzysztofa kieślowskiego "bez końca":

"wyjeżdżam. ... Niczego tu nie zastałem, nie ma już tego świata który był, który właściwie zapamiętałem ze zdjęć. Jakieś roześmiane twarze, ktoś komuś podaje rękę. Wszystko jasne, proste. ... Ludzie się pozamykali, porozdzielali, niewiadomo co dobre, a co złe. z jednymi być nie chcę, z drugimi nie mogę. próbowałem osobno, ale i tak zawsze się jest samemu. ... nic. wyjeżdżam"

i ja niedługo znowu gdzieś wyjeżdżam.

everything about life and half-marathons

iron maiden - the loneliness of the long distance runner

the tough of the track
with the wind
and the rain thats beating down on your back
your hearts beating loud
and goes on getting louder
and goes on even more till the
sound is ringing in your head
with every step you tread
and every breath you take
determination
makes you run never stop
got to win got to run till you drop
keep the pace hold the race
your mind is getting clearer
you're over half way there
but the miles they never seem to end
as if you're in a dream
not getting anywhere
it seems so futile
run on and on
run on and on
the loneliness of the long distance runner
i've got to keep running the course
i've got to keep running and win at all costs
i've got to keep going be strong
must be so determined and push myself on
run over stiles across fields
turn to look at whose on your heels
way ahead of the field
the line is getting nearer but do
you want the glory that goes
you reach the final stretch
ideals are just a trace
you feel like throwing the race
it's all so futile

luty a ja już żyję latem

luty, a ja już żyję latem. żyję też latami. tymi które już były, już się stały i nigdy nie wrócą. żyję tym przepięknym, słonecznym francuskim latem w le caussanel. żyję tym miesiącem który nigdy sobie nie zdawał sprawy z tego, że raz na zawsze, definitywnie, zmieni moje życie.

ale nie wzdycham tylko do przeszłości. żyję też latami które dopiero będą, dopiero się staną. w tym roku lato zaczyna się już 19 kwietnia o godzinie 5.30, razem z ostatnim egzaminem ze statystyki. lato zacznie się więc powiewem wiosny, która zabierze mnie pod skrzydłami samolotu lufthansy z powrotem do euroy. do domu. do cywilizacji i kręgu kulturowego, który czuję i w miarę rozumiem. no, przynajmniej bardziej niż tubylcze zachowania i ścieżki myślenia. a potem skandynawia raz jeszcze otworzy się dla mnie szeroko. a ja przez te kilka miesięcy znowu będę wolny od wszelkich terminów i prac. każdy kolejny dzień będzie jedną wielką niewiadomą... już nie tak długo.

grouse mountain: some pictures

paweł urbański na kilimandżaro!!!

właśnie się dowiedziałem, żę mój niewidomy kolega, źródło wszelkiego słońca i inspiracji do życia, jako pierwszy niewidomy polak zdobył kilimandżaro! gratulacje paweł! nigdy mnie nie przestaniesz zaskakiwać!

zapraszam do przeczytania artykułu na tvn24.pl:

http://www.tvn24.pl/-1,1539288,wiadomosc.html

świeżo zmielona kawa

mała czarna. aromatyczna. z mlekiem. bez. cukier? ah. miód? tylko celtowie. biała porcelanowa filiżanka. kofeina.

tutaj niestety poranna konieczność w papierowym kubku. w europie tradycja i rytuał.

210

rectangular array of numbers with many rows and few columns. convert x --> z. remember the order of calculation! ordered list of all possible values that occur in the dataset. cumulative frequency. no loss of data. 0.0002 mode. median. mean. mean. mean. not influenced by the extreme values in the data, but ignoring parts of it. who cares? iqr. +/- k when distributed evenly over all categories. cannot compare K's unless there's the same number of categories. box-plotting. draw the whisker to data value that is closest to the max. upper whisker or min. lower whisker, but no more extreme. mark the values. linear transformations. approximation by many variables. kip sumner. 68%.
ble.

warning(s)

the party on saturday was a blast. i still feel the hangover. but what i take more pride in is that we got the warning from the landlord as the neighbors complained. well, actually we got two warnings as apparently they complained last time too. (yes, that's the canadian way of dealing with things; never direct - i don't even know how these neighbors look like!) this means that we need only one more party to get kicked out. how exciting. but i don't think it will happen until the end of the semester anyways for mariam, gianma and myself will be extremely busy... so: breath in. i shall breathe out on april 19th.

tempo

świat w którym dzisiaj żyjemy toczy się w zawrotnym tempie. chyba dużo szybszym i intensywniejszym niż 100 czy nawet 10 lat temu. odnoszę wrażenie że codziennie ktoś odejmuje kilka lub kilkanaście sekund od doby, żeby ziemia mogła obrócić się w okół własnej osi na czas.

jednak czy rzeczywiście tak jest? czy po prostu wzrasta moja wiedza i zainteresowanie tym światem? czy po prostu wzrasta moja świadomość która jest niczym innym niż rozczarowaniem, czyli zdjęciem czaru, końcem magii, wybuchem bomby wodorowej?

gdybym był gdzieś w głuszy, na pustyni albo na kole artkycznym, bez dostępu do bbc.co.uk czy ziemia obracałaby się wolniej? owszem! ziemia się przecież obraca we mnie, w mojej głowie. to moja głowa jest planetą ziemią.

jednak mimo wszystko mam nieodparte i absolutne wrażenie, że przyszło mi żyć w czasach przełomu. że przyjdzie mi doświadczyć coś niesamowicie ważnego, coś co zmieni los historii na zawsze. stąd ta iluzja, fatamorgana, że dzień skraca się codziennie, a ziemia goni swój własny ogon szybciej, i szybciej, wzniecając kurz w sąsiednich galaktykach. jak na karuzeli czy diabelskim młynie - aż do porzygania.

21.

since yesterday i am 21. you can laugh at me as i am laughing at myself. when did all this time pass by???

sigur rós - glósóli

if my life was ever made into a movie, i'd commission sigur rós to record the sound track. this stuff is unbelievably beautiful and profound.

marcin

w poniedziałek mieliśmy pierwszy, po przerwie, trening w dojo na sfu. pojawiło się sporo nowych twarzy, gdyż zadbaliśmy o nowych rekrutów jak to zwykle na początku nowego semestru. wszyscy się przedstawili: bob, petra, martin, mark, barrack, radha, "dżeszek" (to ja), jill etc. i zaczęliśmy trenować. jako starszy rangą przy katach dostałem trójkę nowych - ryana, jill i martina. przez dobre kilkanaście minut ćwiczyliśmy katę "pinan nidan".

po treningu byłem w drodze do szatni (żeby się przebrać i umyć nogi, bo na hali sportowej jest straszny syf) kiedy zaczepił mnie ten martin. albo to ja go zaczepiłem? już nie pamiętam. wysoki, dobrze zbudowany chłopak z długimi włosami i kozią bródką.

"no to skąd się tu wziąłeś?" pytam po angielsku. "studiowałem we francji, w grenoble" opowiada martin. "przyjechałem tu razem z żoną we wrześniu. na sfu robię badania z inżynierii stosowanej". "aha" potakuję instynktownie. "ale tak naprawdę to jestem z polski" snuje dalej martin. "z miasta krakał. słyszałeś kiedyś?"

no tak. że też nie pomyślałem! już na początku wyglądał mi na słowianina - jakiegoś czecha albo słowaka...

"no to możemy dalej kontynuwać po polsku" wypalam po polsku, nie do końca pewien czy martin nie blefuje, albo po prostu nie chwali się swoimi europejskimi korzeniami (bo to tu w modzie). jego twarz wykrzywiła się: "to ty jesteś polakiem? jak się nazywasz?" "grzesiek" odpowiadam. "no tak! a ja myślałem że ty jesteś jessica. bo wszyscy tak wołali jakoś 'jessy, jessy'. ale jaja" "a ty jak masz na imię?" "ja? marcin. martin zostało z czasów francuskich, gdyż 'marcin' zbytnio przypomina tamtejsze imię kobiece..."

no i wszystko się zazębiło. fajny człowiek. kolejne przedziwne, czyli całkiem normalne, spotkanie kogoś do kogo mogę się w jakiś sposób odnieść.

"przypadek adolfa h."

na stronie wydawnictwa "znak" o najnowszej książce erica-emmanuela schimitta piszą w ten oto sposób:

"co by było, gdyby adolf hitler dostał się na akademię sztuk pięknych? w swojej najnowszej powieści eric-emmanuel schmitt kreśli podwójny portret tytułowego bohatera. naszym oczom ukazują się na zmianę: hitler-dyktator i hitler-artysta, zakompleksiony despota i spełniony, szczęśliwy mężczyzna. historia prawdziwa przeplata się z historią, która mogła się zdarzyć…"

książka bardzo mi się podobała i połknąłem ją w mgnieniu oka. majstersztyk, jeśli chodzi o portret psychologiczny adolfa hitlera oraz bardzo ciekawa kreacja artystyczna jego niedoszłego istnienia. jednak zakończenie i wnioski do których schmitt doszedł wydają mi się odrobinę przesadzone. schmitt hipotezuje że gdyby hitler został artystą (chociaż dużo większy wpływ na niego miało spotkanie z doktorem freudem i bujne życie seksualne niż sama akademia sztuk pięknych) europa obeszłaby się bez nazizmu i holocaustu. nie byłoby zimnej wojny, nie byłoby państwa izrael i całego burdelu na bliskim wschodzie, pierwszym astronautą na księżycu byłby niemiec a berlin stałby się kulturową stolicą europy. etc. etc. moim zdaniem wnioski te są zbyt dalekosiężne, gdyż bardziej niż w geniusz jednostek, wierzę w zeitgeist, czyli "ducha czasu" albo po prostu historyczny kontekst pewnej epoki. nie byłoby hitlera znalazłby się ktoś inny, gdyż takie były czasy.

niemniej jednak książkę gorąco polecam!!!

first day at work

booyakasha.

first day at work was fun, though i was expecting it to be a little bit more confusing. the kids were 5 year old and were great. curious but for most part quite attentive to the tasks i gave them. the result sheets got completed without any mistakes today!

the only lowlight of the day was the wake-up at 6.00am. that was rather painful.

el apartamento

kids are back to school

yes. everything starts rolling again. but i am still slow and sleepy. simply, i want another week of holidays!

viva la revolución! viva?

i haven't said a word about the ultimate new year's eve party. as last year i went to the party organized by vancouver solidarity committee with cuba (on main st.) to celebrate the 49th anniversary of cuban revolution. i took my mom too.

what could we, the people who suffered from the supposedly socialist system, say about this whole thing? well, first of all we had loads of fun. there were mojitos, cuba libres and cigars. a lot of salsa dancing to good beats provided by dj su comandante. to be totally honest, it was the first time i danced with my own mother!!

but coming back to the revolution. when everybody, including my mom who really got into the spirit, was shouting "viva fidel! viva la revolucion!" i remained silent. yes, i am a skeptic toward the cuban revolution, because it really is fidelian revolution. a revolution of a person, not of the people. having said this, i have a lot of respect for castro's ideas and achievements, but i believe that the society has not grown up to them yet. will they ever? that's a completely different issue.

but the enthusiasm and atmosphere cuba and the cubans seem to have are quite remarkable. i need to point to one comment which my mom made: "the polish people, and people of eastern europe never had enthusiasm for socialism or communism for that matter. soviet union for us was exactly what the u.s.a. was for cuba. political orientation did not matter. people used to go to work, vote, demonstrate etc., because they were threatened by secret police and the whole network of spies. in cuba the enthusiasm seems genuine".

but to me, regardless of the intentions behind both political extremes use exactly the same methods of maintain power: physical force. sad, but true. besides, people in general are not mature enough to see the middle point. they keep stubbornly believing that the only alternative to communism is capitalism and the only alternative to capitalism is communism. both statements are terribly false! when the world will start looking up to the scandinavian social democracy? when the world will learn from the scandinavian people how to govern justly and peacefully? good question.

below some pictures from the new year's eve: