sigur rós - glósóli

if my life was ever made into a movie, i'd commission sigur rós to record the sound track. this stuff is unbelievably beautiful and profound.

marcin

w poniedziałek mieliśmy pierwszy, po przerwie, trening w dojo na sfu. pojawiło się sporo nowych twarzy, gdyż zadbaliśmy o nowych rekrutów jak to zwykle na początku nowego semestru. wszyscy się przedstawili: bob, petra, martin, mark, barrack, radha, "dżeszek" (to ja), jill etc. i zaczęliśmy trenować. jako starszy rangą przy katach dostałem trójkę nowych - ryana, jill i martina. przez dobre kilkanaście minut ćwiczyliśmy katę "pinan nidan".

po treningu byłem w drodze do szatni (żeby się przebrać i umyć nogi, bo na hali sportowej jest straszny syf) kiedy zaczepił mnie ten martin. albo to ja go zaczepiłem? już nie pamiętam. wysoki, dobrze zbudowany chłopak z długimi włosami i kozią bródką.

"no to skąd się tu wziąłeś?" pytam po angielsku. "studiowałem we francji, w grenoble" opowiada martin. "przyjechałem tu razem z żoną we wrześniu. na sfu robię badania z inżynierii stosowanej". "aha" potakuję instynktownie. "ale tak naprawdę to jestem z polski" snuje dalej martin. "z miasta krakał. słyszałeś kiedyś?"

no tak. że też nie pomyślałem! już na początku wyglądał mi na słowianina - jakiegoś czecha albo słowaka...

"no to możemy dalej kontynuwać po polsku" wypalam po polsku, nie do końca pewien czy martin nie blefuje, albo po prostu nie chwali się swoimi europejskimi korzeniami (bo to tu w modzie). jego twarz wykrzywiła się: "to ty jesteś polakiem? jak się nazywasz?" "grzesiek" odpowiadam. "no tak! a ja myślałem że ty jesteś jessica. bo wszyscy tak wołali jakoś 'jessy, jessy'. ale jaja" "a ty jak masz na imię?" "ja? marcin. martin zostało z czasów francuskich, gdyż 'marcin' zbytnio przypomina tamtejsze imię kobiece..."

no i wszystko się zazębiło. fajny człowiek. kolejne przedziwne, czyli całkiem normalne, spotkanie kogoś do kogo mogę się w jakiś sposób odnieść.

"przypadek adolfa h."

na stronie wydawnictwa "znak" o najnowszej książce erica-emmanuela schimitta piszą w ten oto sposób:

"co by było, gdyby adolf hitler dostał się na akademię sztuk pięknych? w swojej najnowszej powieści eric-emmanuel schmitt kreśli podwójny portret tytułowego bohatera. naszym oczom ukazują się na zmianę: hitler-dyktator i hitler-artysta, zakompleksiony despota i spełniony, szczęśliwy mężczyzna. historia prawdziwa przeplata się z historią, która mogła się zdarzyć…"

książka bardzo mi się podobała i połknąłem ją w mgnieniu oka. majstersztyk, jeśli chodzi o portret psychologiczny adolfa hitlera oraz bardzo ciekawa kreacja artystyczna jego niedoszłego istnienia. jednak zakończenie i wnioski do których schmitt doszedł wydają mi się odrobinę przesadzone. schmitt hipotezuje że gdyby hitler został artystą (chociaż dużo większy wpływ na niego miało spotkanie z doktorem freudem i bujne życie seksualne niż sama akademia sztuk pięknych) europa obeszłaby się bez nazizmu i holocaustu. nie byłoby zimnej wojny, nie byłoby państwa izrael i całego burdelu na bliskim wschodzie, pierwszym astronautą na księżycu byłby niemiec a berlin stałby się kulturową stolicą europy. etc. etc. moim zdaniem wnioski te są zbyt dalekosiężne, gdyż bardziej niż w geniusz jednostek, wierzę w zeitgeist, czyli "ducha czasu" albo po prostu historyczny kontekst pewnej epoki. nie byłoby hitlera znalazłby się ktoś inny, gdyż takie były czasy.

niemniej jednak książkę gorąco polecam!!!

first day at work

booyakasha.

first day at work was fun, though i was expecting it to be a little bit more confusing. the kids were 5 year old and were great. curious but for most part quite attentive to the tasks i gave them. the result sheets got completed without any mistakes today!

the only lowlight of the day was the wake-up at 6.00am. that was rather painful.

el apartamento

kids are back to school

yes. everything starts rolling again. but i am still slow and sleepy. simply, i want another week of holidays!

viva la revolución! viva?

i haven't said a word about the ultimate new year's eve party. as last year i went to the party organized by vancouver solidarity committee with cuba (on main st.) to celebrate the 49th anniversary of cuban revolution. i took my mom too.

what could we, the people who suffered from the supposedly socialist system, say about this whole thing? well, first of all we had loads of fun. there were mojitos, cuba libres and cigars. a lot of salsa dancing to good beats provided by dj su comandante. to be totally honest, it was the first time i danced with my own mother!!

but coming back to the revolution. when everybody, including my mom who really got into the spirit, was shouting "viva fidel! viva la revolucion!" i remained silent. yes, i am a skeptic toward the cuban revolution, because it really is fidelian revolution. a revolution of a person, not of the people. having said this, i have a lot of respect for castro's ideas and achievements, but i believe that the society has not grown up to them yet. will they ever? that's a completely different issue.

but the enthusiasm and atmosphere cuba and the cubans seem to have are quite remarkable. i need to point to one comment which my mom made: "the polish people, and people of eastern europe never had enthusiasm for socialism or communism for that matter. soviet union for us was exactly what the u.s.a. was for cuba. political orientation did not matter. people used to go to work, vote, demonstrate etc., because they were threatened by secret police and the whole network of spies. in cuba the enthusiasm seems genuine".

but to me, regardless of the intentions behind both political extremes use exactly the same methods of maintain power: physical force. sad, but true. besides, people in general are not mature enough to see the middle point. they keep stubbornly believing that the only alternative to communism is capitalism and the only alternative to capitalism is communism. both statements are terribly false! when the world will start looking up to the scandinavian social democracy? when the world will learn from the scandinavian people how to govern justly and peacefully? good question.

below some pictures from the new year's eve:

all you need to know about vancouver

so my mom flew back to poland this morning. for last 2 weeks i have been showing her around vancouver. i took her to the tourist attractions like stanley park, granville island, gastown, robson street and all the sushi restaurants in the city, but didn't limit her to the tourist thing: "been there, done that, bought a t-shirt". we never took a cab, we went to hastings at main etc. in a way, i discovered the city myself again. (btw, it's true that the locals know their area the least/worst!). it was a good experience. a day or two prior to the departure she concluded:

yeah. vancouver is definitely worth seeing, but, for a european, difficult to fall in love with.

bingo. what else could i say? this is a sentence i have been trying to say for last three terms!

w "dzienniku zachodnim" (28.12.2007)